Terapia logopedyczna

Oferta dla osób starszych

Terapia afazji:

Afazją nazywamy częściową lub całkowitą utratę mowy, spowodowaną uszkodzeniem struktur mózgowych. Przyczyną afazji może być uraz mózgu lub czaszki, udar, nowotwór mózgu. Osoba cierpiąca na afazję, w zależności od rodzaju afazji, może mieć problemy z:

• nazywaniem przedmiotów (np. szczotka, łyżka – chory potrafi opisać przedmiot, ale nie potrafi go nazwać)
• płynną mową (mówi powoli, mało, słownictwo ubogie)
• logicznymi wypowiedziami (pojawiają się opuszczenia, powtórzenia, agramatyzm)
• ze zrozumieniem mowy słyszanej
• wykonywaniem złożonych czynności

W wypowiedziach osób z afazją często pojawiają się błędnie użyte słowa, wypowiedzi są niegramatyczne, nielogiczne. Występuje trudność w powtórzeniu we właściwej kolejności dni tygodnia, miesięcy. Chory ma problemy zarówno z wypowiedziami, jak i rozumieniem mowy słyszanej. Często afazja jest jednym kilku z zaburzeń jakich doświadcza osoba po urazie mózgu. Dodatkowo może pojawić się obniżenie umiejętności umysłowych, depresja, różnego rodzaju paraliże/porażenia, zaburzenia pamięci oraz pola widzenia.

Terapię mowy można rozpocząć dopiero wtedy, gdy ustąpią ostre objawy choroby, która wywołała afazję. Początkowo zajęcia powinny być krótkie (kilkuminutowe). Stopniowo wydłużany jest czas terapii, aż do 45 minut. Ważna jest współpraca z rodziną, oraz z psychologiem i pedagogiem, którzy będą wspierać usprawnianie zaburzonych funkcji.

Terapia dyzartrii:

Dyzartria jest to zespół zaburzeń oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnych, spowodowanych uszkodzeniem ośrodków i dróg unerwiających aparat mowy. Dyzartria to nieprawidłowa artykulacja dźwięków lub głosek wynikająca z nieprawidłowej aktywacji mięśni ust, żuchwy i gardła, która wpływa na szybkość, siłę i rozkład w czasie, zakres i dokładność mówienia. Uszkodzenia dotyczą różnych struktur obwodowego i/lub ośrodkowego układu nerwowego na różnych poziomach. Dyzartria może wynikać też z miejscowych nieprawidłowości w strukturze podniebienia, języka i krtani. Dysfunkcje mowy mogą mieć różne nasilenie. Dyzartria współwystępuje z innymi schorzeniami, zarówno narządów ruchu, jak i mowy. O dyzartrii mówimy wtedy, gdy osoba potrafi układać treści myślenia w odpowiednie struktury językowe, ale w następstwie dysfunkcji nerwowo-mięśniowych nie jest w stanie prawidłowo realizować wypowiedzi. Mowa dyzartryczna, jest powolna, zamazana, bezgłośna i często z przydźwiękiem nosowym.

Osoba cierpiąca na dyzartrię ma trudności z:

• połykaniem pokarmów
• artykulacją
• oddychaniem
• płynną mową
• modulacją głosu (wypowiedzi monotonne)
• dostosowaniem głośności mówienia (mowa bardzo cicha lub bardzo głośna)

Celem  ćwiczeń  logopedycznych jest wzmocnienie mięśni zaangażowanych w powstawanie mowy, oprócz tego pacjenci uczeni są tego, jak mówić bardziej wyraźnie. Nauka obejmować może także kontrolę oddychania, która pozwoli wpływać na głośność wypowiadanych słów.